'Pro-Life': over de onwetendheid, manipulatie en arrogantie van anti-abortus activisten

Longread over de uitzending van NieuwLicht over anti-abortus activisme.

Als psychosociaal therapeut en sociaal-cultureel antropoloog ben ik altijd nieuwsgierig naar wat een mens beweegt. JezusLeeft politicus en outreacher Florens van der Spek komt in de uitzending, op zijn website en socials best sympathiek over. Ik zie geen naar mens. Ik zie een man met liefde voor zijn gezin, sterke idealen en een diep gevoel van missie. Maar ook een man die door geloofsovertuiging doordrongen is van de arrogantie beter te weten dan een zwangere vrouw wat goed voor haar kind en haarzelf is. Zelfs beter dan God. Immers, God oordeelt vanzelf wel lijkt me. Maar willen optreden tussen de vrouw en God lijkt me een sterk geval van het redderssyndroom.

Mijn feministische haren gaan er recht van overeind staan.

"Ik geloof dat elk leven een kostbaar geschenk is van God", zegt Florens. Ik neem aan dat hij en zijn mede 'pro-life' predikers dus vegan zijn. Of hebben zij zelf de moord van talloze notabene reeds levende wezens op Aarde op hun kerfstok voor de lekkere trek?

Als het kostbare geschenk des Levens enkel geldt voor mensenlevens, dan noem ik dat schijnheilig en speciesistisch. Dieren hebben bestaansrecht en zijn van belang voor al het leven op Aarde. Als al het leven heilig is dan stopt de 'Pro-Lifer' ook met het vermoorden van ander leven op aarde.

Als Florens zijn leus 'abortus is babymoord' eigenlijk heel positief vindt want ja het is net hoe je het bekijkt en het gaat over het prachtige geschenk van het leven, waarom schreeuwt hij dát dan niet? Waarom niet een minder agressieve en criminaliserende leus, iets als 'Heb eerbied voor het leven' of 'Aanvaard het kostbare geschenk des Levens'? 

DE ARROGANTIE
van een man die niet in de wrange schoenen staat van een onbedoeld zwangere vrouw en dat nooit zal staan en met dat privilege denkt te mogen oordelen alsof hij God zelve is. Die denkt dat hij het recht heeft te oordelen over het lijf & leven van een vrouw én haar kind na geboorte. Alsof zij een broedmachine en wandelende baarmoeder voor zijn God is. Doet denken aan The Handmaid's Tale.

DE MANIPULATIE
van beschuit met muisjes uitdelen ter viering van de geboorte van je eigen kind, vanuit een bijbelambulance met de agressieve banner 'abortus is babymoord', ofwel je gaat naar de hel. Zo velt het Oordeel van Florens. De boter uitsmerend op een tafeltje behangen met gruwelbeelden.

DE ONWETENDHEID
in het idee dat een leus die een vrouw (onwetmatig) beschuldigt van moord, het zware emotionele gewicht van haar beslissing valideert en uitnodigt tot gesprek.

DE ONTKENNING
- van de oorzaak van zwangerschap; 100% van de gewenste én ongewenste bevruchtingen wordt immers veroorzaakt door mannen;
- van de verantwoordelijkheid van mannen - zij zouden, ik noem maar iets heel radicaals, niet meer in de vagina van een vrouw kunnen klaarkomen voor enkele seconden eigen gerief, een condoom gebruiken, leren over de vrouwelijke cyclus en waar in de maand de eicel haar 24 vruchtbare uren heeft;
- van de 8 op de 1000 vrouwen die zwanger raken door verkrachting (bron: Fiom), wat betekent dat er ong. 14.000 Nederlanders zijn die zijn verwekt door seksueel misbruik;
- van het duivelse dilemma waarmee een vrouw strijdt indien ze de Christelijke moraal opgelegd krijgt en moordenaar genoemd wordt, als ze besluit het potentiële ­leven van een meestal nauwelijks levensvatbaar kindje te laten beëindigen;
- van de emotionele en fysieke ballast en het soms medische gevaar van het dragen en baren van een kind;
- van het zielsverterende schuldgevoel van het op Aarde zetten van een minder levensvatbaar kind met vooraf voorspelde ernstige handicap, dat nooit zelfstandig zal kunnen functioneren;
- van de emotionele en financiële ballast van een kind (alleen) opvoeden, dat verder reikt dan de praktische hulp die Schreeuw om Leven kan bieden gedurende het 1e jaar;
- van de gevolgen van ongewenst ouderschap
- van de gevolgen van afgedwongen leven, en het welzijn en de ongewisse toekomst van het ongewenste kind.

DE WAANZIN
van demonstreren op de plek waar vrouwen op hun meest kwetsbaar zijn, i.p.v. op daarvoor bestemde plaatsen zoals het Malieveld, en zorgen dat je online en offline beter vindbaar bent voor hen die hulp zoeken.

Er mag zeker ruimte zijn voor gesprek over de beschermwaardigheid van het (potentieel) ongeboren leven. Maar zo ook de beschermwaardigheid van de zelfbeschikking van de vrouw. Haar lichamelijke integriteit en autonomie. Haar keuzevrijheid. En als seksuologe en vrouw zijnde, die hopelijk nooit voor deze onwaarschijnlijk moeilijke keuze hoeft te staan, sta ik voor baas-over-eigen-buik en ben ik pro-choice.

In mijn geboortejaar, 1984, werd abortus officieel toegestaan in NL en verkregen vrouwen eindelijk zelfbeschikkingsrecht. In datzelfde jaar begon Margaret Atwood aan haar dystopische roman (fictie gebaseerd op feiten uit het verleden) The Handmaid's Tale. Nu 35 jaar later wordt opnieuw het zelfbeschikkingsrecht ter discussie gesteld en hebben we het over bufferzones voor abortusklinieken en abortusbuddies wegens anti-abortus activisten. Veelal mensen zonder baarmoeder die denken te mogen oordelen.

Schaamte
In de infographic van Rutgers zien we dat 65% van de vrouwen onder de 25 jaar achter haar keuze voor een abortus staat, dat ca. 60% er niet over praat en ca. 50% zich ervoor schaamt. Wat er nodig is, is veel meer toegankelijke en volledige informatie over anticonceptie, zwangerschap, abortus, ouderschap en andere keuzes. En bovenal, het doorbreken van stigma en schaamte, zodat 100% van de vrouwen er met specialisten en professionele hulpverleners zonder schaamte en schuldgevoel over wil en kan praten, om tot een goed geïnformeerde en diep ingevoelde keuze te kunnen komen. Een leus als 'abortus is babymoord' bereikt het tegenovergestelde.

Een vrouw heeft geen zelfverwaande buitenstaander nodig om een stem te zijn voor haar leven, lichaam en embryo/foetus. Die stem heeft ze zelf al. De énige stem die gehoord hoeft te worden.

Laten we dat zo houden.